عیادت یک ناشنوا

مرد کری بود که می خواست به عیادت همسایه مریضش برود .

با خود گفت : من کر هستم . چگونه حرف بیمار را بشنوم و با او سخن بگویم ؟ او مریض است و صدایش ضعیف . وقتی ببینم لبهایش تکان می خورد ، می فهمم که مثل خود من احوالپرسی می کند .

کر در ذهن خود ، یک گفتگو آماده کرد . اینگونه :

من می گویم : حالت چطور است ؟ او خواهد گفت : ( مثلاً ) : خوبم شکر خدا بهترم . من می گویم : خدا را شکر ، چه خورده ای ؟ او خواهد گفت : ( مثلاً ) : شوربا ، یا سوپ یا دارو .

من می گویم : نوش جان ، پزشک تو کیست ؟ او خواهد گفت : فلان حکیم .

من می گویم : قدم او مبارک است . همه بیماران را درمان می کند . ما او را می شناسیم . طبیب توانایی است . کر پس از اینکه این پرسش و پاسخ را در ذهن خود آماده کرده به عیادت همسایه رفت و کنار بستر مریض نشست .

پرسید : حالت چطور است ؟ بیمار گفت : از درد دارم می میرم .

کر گفت : چه می خوری ؟ بیمار گفت : زهر کشنده .

کر گفت : نوش جان : بیمار عصبانی شد .

کر پرسید پزشکت کیست . بیمار گفت : عزرائیل .

کر گفت : قدم او مبارک . حال بیمار خراب تر شد .

کر از خانه همسایه بیرون آمد و خوشحال بود که عیادت خوبی از مریض به عمل آورده است .

بیمار ناله می کرد که این همسایه دشمن جان من است و به این ترتیب دوستی آنها پایان یافت .